Naszą misją jest promocja i rozwój sportu żeglarskiego dzieci i młodzieży w mieście Olsztyn.

Oferujemy dzieciom, młodzieży i ich rodzicom aktywną formę spędzania wolnego czasu, zdrowy styl życia oraz pragniemy zaszczepić dbałość rozwój fizyczny i psychiczny. Dzieci i młodzież która uprawia ten piękny, choć trudny sport jest zahartowana w rywalizacji, lepiej radzi sobie z problemami codziennego życia; jest przygotowana na sukcesy, a z chwilowych porażek umie wyciągać wnioski i przekuwać je w kolejne sukcesy. Oprócz walorów rozwojowych i wychowawczych żeglarstwo regatowe jest sportem dającym ogromną satysfakcję i dużą dawkę zabawy – bo właśnie na niej skupiamy się w pierwszych latach treningów. Duży nacisk kładziemy na bezpieczeństwo uprawiania tego sportu – uczymy szacunku do wody i zasad które przydadzą sie na całe życie. Dla nas żeglarstwo sportowe stało się ogromną pasją – zaszczepiamy ją młodemu pokoleniu, by poznało to niezapomniane uczucie zwycięstwa – niekoniecznie w regatach, ale także nad siłami przyrody i własnymi słabościami. Podczas pierwszych lat treningowych, a rozpoczynają u nas 7-8 latki, dbamy o rozwój wszystkich cech motorycznych przyszłych zawodników. Do tego celu niezbędne jest prowadzenie zajęć w sali gimnastycznej, na basenie, w lesie, na wodzie, a także w salach wykładowych gdzie nauczamy przepisów regatowych, podstawowych zasad techniki i taktyki. Żeglarstwo regatowe jest nazywane „szachami na wodzie” ponieważ dobry wynik zależy nie tylko od tężyzny fizycznej lecz także od umiejętności długotrwałej koncentracji i pracy .Dzieci którymi się opiekujemy Biorą udział w licznych regatach w całym kraju. Można wymienić najważniejsze ośrodki: Gdynia, Iława, Mrągowo, Poznań (Kiekrz), Węgorzewo, Olsztyn, Giżycko, Mikołajki, Kamień Pomorski, Charzykowy (Chojnice), Puck, Zalew Zegrzyński, . Dużego znaczenia nabiera organizowany przez nas cykl imprez olsztyńskich nazwany roboczo Pucharem Olsztyna. Jego specyfika polega na tym, że każdy z 4-ch klubów olsztyńskich organizuje u siebie regaty bez „wpisowego” zapraszając zawodników z pozostałych. Sprzyja to integracji olsztyńskiego środowiska żeglarskiego, a efekty widać także na imprezach wyjazdowych. Zajęcia prowadzone są przez licencjonowanych Instruktorów Sportu na przystani “Słoneczna Polana” w Olsztynie przy ul. Sielskiej 38 (dzielnica Dajtki, dojazd przy płycie lotniska). Naszym celem jest zgromadzenie w naszej organizacji kilkudziesięciu zawodników w grupie Optimist i innych klasach regatowych i w drodze treningu wyłonienie talentów do reprezentacji województwa i kraju.

Zwracamy się z propozycją nawiązania stałej współpracy pomiędzy naszą organizacją, a firmami, organizacjami samorządowymi, innymi klubami sportowymi i wszystkimi, którym leży na sercu wspomaganie zdrowego rozwoju dzieci i młodzieży.

Czekamy właśnie na Ciebie – spróbuj!
Z żeglarskim pozdrowieniem

Kadra NAUTICUS

Siedziba Nauticus Yacht Club, Słoneczna Polana Olsztyn

Siedzibą klubu Nauticus Yacht Club Olsztyn jest przystań żeglarska Słoneczna Polana w Olsztynie. Przystań jest jednocześnie Centrum Żeglarstwa Wodnego i Lodowego. Jest to ośrodek stanowiący nowoczesną i kompleksową bazę olsztyńskich żeglarzy.
W skład Centrum wchodzić będą: hangary na sprzęt pływający, szkuternie, pomosty cumownicze, zaplecze socjalno-sanitarne, sale szkoleniowe, siłownia z odnową biologiczną, slip i dźwig do wodowania jachtów, boisko sportowe i restauracja.
CRS “Ukiel” jest siedzibą olsztyńskich klubów żeglarskich. W Nauticus Yacht Club Olsztyn są prowadzone zajęcia dla najmłodszych w Szkółce Żeglarskiej i dla bardziej doświadczonych w sekcjach regatowych w klasach Optimist grupa A, Optimist grupa B, L’Equipe.

Tomasz Bujalski – komandor Klubu

Wacław Szukiel – wicekomandor ds. klas jednoosobowych

Paweł Kuźmicki – wicekomandor ds. klas dwuosobowych

Piotr Pętlak – komandor honorowy Nauticus Yacht Club Olsztyn

Charakterystyka pedagogiczna żeglarstwa

Żeglarstwo jest szczególną dyscypliną i jako takie ma olbrzymi wpływ na wychowanie człowieka. Jego cechy bardzo charakterystyczne można określić i sklasyfikować w następujący sposób:
żeglarstwo jako działalność opiera się na trzech filarach: człowieku, sprzęcie i środowisku. Za pomyślność w tej działalności zawsze istnieje jednoosobowa odpowiedzialność: w klubie – szkoleniowiec, trener lub instruktor, w zawodach – sędzia główny, na jachcie – kierownik jednostki pływającej,
człowiek to sposób żeglugi, obranie właściwej trasy, wykorzystanie zalet sprzętu,
sprzęt to niezawodność działania, odpowiednie walory nawigacyjne,
środowisko to warunki żeglugowe: siła wiatru, wielkość fali, temperatura powietrza, zmienność aury na przestrzeni czasowej.
Człowiek w tym tryptyku obejmuje rolę podmiotową i w zależności od przygotowania ma możliwość korzystania z dwóch pozostałych przedmiotowych filarów.

Żeglarstwo zaspokaja potrzeby osób uprawiających tę dyscyplinę w bardzo szerokim zakresie:
Rozładowanie agresji. Sprzyja temu zwłaszcza żeglarstwo sportowe oparte na walce. Zresztą każda żegluga to walka, jeśli nie z konkretnym przeciwnikiem, to z żywiołem,
własnymi słabościami, słabościami współtowarzyszy żeglugi. Ale biorąc pod uwagę walkę sportową, jest ona pośrednia, bezkontaktowa, prowadzona według określonych przepisów, zgodnie z zasadą fair play kontrolowane i nadzorowana przez każdego nad każdym.
Zaspokajanie ambicjonalne. W tych samych warunkach, na tym samym sprzęcie, na tej samej trasie być lepszym od innych. To górowanie zdobyte według określonych praw i przepisów, przyjętych przez wszystkich a zatwierdzone przez określoną grupę ludzi uprawnionych do wydawania wyroku – komisja sędziowska.
Satysfakcje dodatkowe. Żeglowanie oparte na poszukiwaniu najlepszej trasy, najlepszego sposobu, sprawdzania własnych pomysłów na metody nawigacyjne, patenty taklowe na jachcie.
Zaspokajanie przedmiotowe i uczuciowe. Posiadanie jachtu, własnego czy klubowego przydzielonego do użytku, możliwość korzystania z niego, dbanie o niego, remontowanie, konserwacja, poprawianie pływalności, wprowadzanie ulepszeń (patentów) w takielunku. Narodzenie się tej działalności politechnicznej do sprzętu, własnej działalności politechnicznej, personifikacja sprzętu, uczciwość w stosunku do niego.
Znaczenie i władza. Poprzez osiągnięcia sportowe czy wyczynowe bycie „kimś” w klubie czy w sekcji. Bycie autorytetem dla młodych, rówieśników. Odznaczać się na podwórku, w klasie np. poprzez noszenie klubowego znaczka, czy przynależności do grupy kolegów – członków tego samego klubu.
Wszystkie powyższe warunki zaspakajające potrzeby człowieka, żeglarstwo spełnia w atmosferze całkowitej dowolności. Kształtuje to w człowieku cechy charakteru zwane samodzielnością i abstrakcyjnym myśleniem. Podstawy woli, właściwości charakteru oraz umiejętności działania.

Wychowanie

Jest to ciąg zmian prowadzących do nowego stanu fizycznego i psychicznego jednostki, który można nazwać rozwojem, gdy się go oceni jako wyższy pod względem wartości.
Wychowanie klasyfikuje się w zależności od płaszczyzn, na jakich mają opierać mają kształtowane poglądy jednostki oraz osiągowi zadania:
Wychowanie umysłowe. Rozwój intelektualny, poszerzenie horyzontów myślowych, kształtowanie światopoglądu.
Wychowanie moralno-społeczne. Rozróżnianie dobra i zła, stosunek do bliźniego, zasady współżycia międzyludzkiego, kształtowanie zasad sprawiedliwości i równości wobec prawa.
Wychowanie estetyczne. Rozbudzanie poczucia piękna, elegancji, przyjęcie zasad znawstwa wartości estetycznych tworzonych przez przyrodę i przez człowieka. Wychowanie politechniczne. Umiejętność technicznego myślenia oraz realizacji zadań i rozwiązywania zadań technicznych w życiu i stosowania ich w praktyce. Wychowanie fizyczne. Rozwój fizyczny człowieka. Sprawność fizyczna, zdrowie organizmu, właściwe przemiany fizjologiczne, adaptacja wymogów środowiska i przyrody, życie w symbiozie z nią. Wszystkie te kierunki wychowawcze mają swoje spełnienie w żeglarstwie.
Nomenklatura żeglarska, nazewnictwo elementów sprzętu oraz pokrewne żeglarstwie nauki jak nawigacja oparta na geografii, fizyka, meteorologia oraz taktyka regatowa i teoria żeglowania zmuszają do praktycznego stosowania geometrii i innych nauk matematycznych – to wychowanie umysłowe.
Przestrzeganie przepisów regatowych, konieczność zachowania dyscypliny osobistej, „fair play” wobec kolegów i współzawodników, obowiązek pomocy na wodzie wychowują moralnie i społecznie.
Obcowanie z zauważalnymi widokami jachtów pod pełnymi żaglami, obowiązek utrzymania ich w czystości, sprawności technicznej i porządkowej daje poczucie i wrażliwość estetyczną.
Na koniec własnoręczne utrzymanie jachtu w sprawności technicznej i poprawianie ich zdolności nawigacyjnych, wymyślanie patentów ułatwiających żeglugę to wyostrzenie zmysłu politechnicznego.
Żegluga w różnych warunkach pogodowych, na różnych akwenach uczy adoptowania się do istniejących warunków, pokonywania własnej słabości i pierwotnych uczuć, jakim jest strach, a także ufności we własne siły. Wytrzymałość na trudy żeglarskie – to skutek wychowania fizycznego w żeglarstwie. Kształtuje to wychowanie takie cechy jak zwinność, szybkość, dokładność i orientację.
Nie małym przyczynkiem w efektach wychowawczych żeglarstwa jest świadomość podmiotu, że praktyki jakim się poddaje są niezbędne dla uzyskania sprawności mistrzowskiego poziomu.

Elementy wychowania przez żeglarstwo Takimi elementami są: Wysoka dyscyplina osobista, wymogi wobec własnych postępowań. Są one nakierowane na wszystkie aspekty życia codziennego życia. Począwszy od higieny osobistej poprzez dietę, rozkład codziennych zajęć do elementów związanych ze sprawami zawodowymi i towarzyskimi. Poczucie, przyjęcie i zachowanie zasad moralności uniwersalnej opartej na zasadzie „żyj tak, aby tobie z ludźmi i ludziom z tobą było dobrze”. Kształtowanie wyczulenia na sprawiedliwość, odwagi cywilnej, poczucia obowiązku przestrzegania przepisów i innych aktów prawnych. Rozwój intelektualny poprzez konieczność pogłębiania wiedzy, a także giętkość umysłu do chłonięcia wiedzy. Rozwój fizyczny celem dorównania wymogom siłowym związanym z prowadzeniem żeglugi. Estetyka – czułość na piękno. Elementy wychowania w żeglarstwie podane powyżej są regulowane i kształtowane przez bardzo wiele przepisów, zasad niepisanych oraz innych aktów prawnych, bez których trudno byłoby utrzymać w żeglarstwie należyty porządek. Są to: etykieta jachtowa, etykieta żeglarstwa, przepisy żeglugowe, przepisy regatowe, zasady dyscypliny żeglarskiej, Regulamin Służby Podkładowej Statku Sportowego, Dobra praktyka żeglarska. Świadomość żeglarza, że nieprzestrzegania któregoś z nich to śmierć, katastrofa lub w najlepszym wypadku dyskwalifikacja w zawodach. Natomiast przestrzeganie to bezpieczeństwo własne i kolegów, szczęśliwe zakończenie pomyślnego rejsu, całość jachtu – pozostawia możliwość wyboru, a dokonanie właściwego, to też efekt właściwej pracy wychowawczej w żeglarstwie. Cechy psychiczne kształtowane przez żeglarstwo Aby uzyskać nowy stan psychiczny jednostki, a na dodatek wyższy pod względem wartości, czyli aby uzyskać rozwój psychiczny człowieka, należy kształtować jego odpowiednie, pozytywne cechy, uznane za pożądane w jego charakterze. Takie cechy, zawsze uznawane za pozytywne, kształtuje długotrwałe uprawianie żeglarstwa, są nimi: odwaga połączona z rozwagą popularnie zwana roztropnością, odpowiedzialność za własne postępowanie zwane odwagą cywilną, poczucie odpowiedzialności za innych – opiekuńczość, chęć niesienia pomocy, dyscyplina wewnętrzna, czyli obowiązkowość, szacunek dla rówieśników, tolerancja, szacunek dla starszych i bardziej doświadczonych, obiektywność w ocenach postępowania własnego i innych. Kształtowanie cech psychicznych u człowieka ma bardzo ścisły i istotny wpływ na jego cechy osobowe, a tym samym charakter, usposobienie i jest miernikiem wychowawczej przydatności dyscypliny uprawianej, a jednocześnie oceną tego rodzaju sport, a właściwiej czy wszystkie dyscypliny sportowe spełniają jednakową ilość zadań wychowawczych. Wiadomym jest, że żeglarstwo na pewno spełnia takie zadania: przygotowanie młodego człowieka do udziału w życiu społecznym, kształtowanie społecznie pożądanych cech osobowych, wychowanie i hartowanie zdrowotne, rozwój psychoruchowy, nauka i utrwalanie czynności ruchowych i nawyków przydatnych w życiu, opanowanie umiejętności organizacyjnych i kierowanie ludźmi, kształtowanie naukowego światopoglądu na świat. Jest sprawą oczywistą, że efekty wychowawcze są tym bardziej wyraźne i wcześniej zauważalne im proces wychowawczy zacznie się wcześniej. Najbardziej przydatnym materiałem do działalności pedagogicznej, łatwo ulegającym wpływom autorytetów i też autorytety uznającym są dzieci – okres 9-10 lat. To w tym czasie kontakt z obcym człowiekiem na nieznanego, ale ciekawego i atrakcyjnego zasobu działania i wiadomości przejawia się w stosunku fan – idol. W tym wieku jest też łatwo zwalczać lub utrwalać elementy nabyte i wdrożone mające wpływ na wychowanie. Łatwo jest wypełnić negatywne cechy zdobyte w środowisku czy w rodzinie. Łatwiej jest także zmienić zadatki wrodzone. A wykorzystując wrażliwość wychowawcza, którą u małych dzieci łatwiej niż u starszych zauważyć zaraz na pierwszych spotkaniach zaraz na pierwszych spotkaniach zastosować właściwe metody wychowawcze. Stosując wobec młodych, bardzo młodych ludzi właściwe metody wychowawcze należy pamiętać przede wszystkim o zaspokajanie ich dziecięcych potrzeb. Żeglarstwo jest w stanie zaspokoić następujące potrzeby dziecięce: właściwe przemiany fizjologiczne, poczucie bezpieczeństwa – trener, instruktor nad wszystkim czuwa, kontaktów uczuciowych – przyjaźń oparta na zaufaniu, przynależność grupowa – klub, koledzy z klubu z sekcji, uznanie społeczności – ocena wyczynów i walki przez najbliższych (rodziców, rodzeństwo) jak i innych (trenerzy, koledzy, sąsiedzi), samodzielność – decyzje podczas żeglugi, ciekawość poznawczo-estetyczna – co jest przyczyną, że jacht kolegi płynie szybciej?, głód nowych przeżyć – każda chwila w rejsie, każdy rejs w żegludze jest inny, Resocjalizacja w żeglarstwie Nie zawsze efektywne wyniki wychowawcze są trwałe. Z biegiem czasu, zwłaszcza, gdy istnieje przerwa w kontaktach z klubem, to notoryczna cześć procesu pedagogicznego, może nastąpić zanik właściwych, przez lata ukształtowanych cech osobowościowych pożądanych społecznie. Jest on tym szybszy, im więcej jest czynników i ofert zmian dotychczasowego życia. Poznanie i chęć przeżycia czegoś nowego, dorosłego, zmiana otoczenia. Zmiana warunków życia. Jeżeli istnieją warunki, a nacisk społeczności opiniotwórczej bardzo silny (nowe znajomości np. koledzy „z podwórka” po przeprowadzce), towarzystwo nowopoznanej dziewczyny, chęć poczucia pewności w nowych warunkach życia, może nastąpić odejście od dotychczasowych zasad życiowych, a przyjęcie innych nie zawsze aprobowanych moralnie czy społecznie. Często jednostka przywozi już nabyte w rodzinie cechy negatywne do żeglarstwa. Normalne wychowawcze metody – przekonywanie, tłumaczenie nie odnoszą skutku. Przywódca – trener, instruktor nie jest autorytetem z wielu względów (np. różnica lat, różnica intelektualna, inne) i tu, aby przywrócić proces wychowawczy należy obudzić w wychowanku świadomość konieczności uznania autorytetu wychowawcy, słuchania go i przyjęcia zasad obowiązujących w żeglarstwie. I tu żeglarstwo morskie, ta ekstremalna odmiana może być tym przekonywującym argumentem. Pierwszy, który zastosował w praktyce metodę oko w oko z żywiołem w resocjalizacji był kapitan Baranowski. Utworzona przez niego na bazie „Bractwa Żelaznej Szekli”, „Szkoła pod żaglami” dała możliwość poznania przez młodych, nierzadko zagubionych albo zabłąkanych w labiryncie życiowych ścieżek innego świata niż ten, który „tępymi zakreślali oczy”. Poznani również „coś”, wobec którego byli malutkim pyłem, potęgę żywiołów wiatru i wody. Jak sam twórca Szkoły pod żaglami twierdzi, w swoich wspomnieniach i artykułach publikowanych w fachowej prasie i literaturze, nie było przypadku powrotu na drogę nieakceptowanego powszechnie sposobu życia przez któregokolwiek z uczestników sławnych rejsów „Pogonii” czy „Chopina”. Nie zawsze mamy pod ręką duży, pełnomorski jacht czy w zasięgu ręki ocean lub chociaż Morze Bałtyckie. Ale żegluga nawet na jeziorze, przy odpowiednim wietrze na małym jachcie robi swoje. Zwłaszcza, gdy jest tak zaaranżowana, aby ten traktowanym z rezerwą instruktor mógł zaprezentować swoje umiejętności i znajomości żeglarskiego rzemiosła. Pamiętać należy również, o reszcie członków klubu, zaangażowanych w żeglarstwo i akceptujących bez reszty jego zasady, formy i dobrą praktykę. Teoria kolektywnego wychowania może być tu bardzo przydatna. Akceptacja lub negacja krbnąnego kolegi i jego zachowań przez społeczność klubową może wiele zdziałać w kierunku nawrócenia go na „właściwą drogę”. Tak w wychowaniu jak i w resocjalizacji cel jest jeden: wprowadzić, dostarczyć, oddać społeczeństwu wartościowego i zdrowego psychicznie i moralnie człowieka. A ponieważ cel uświęca środki, pamiętać należy, że w pedagogice jest tyle metod wychowawczych, ilu wychowawców, a na wychowanie wpływ mają i rodzina, i otoczenie, szkoła, a nawet kościół. I choć nie zawsze są te instytucje zgodne, to nie można negować stosowanych przez nie metod. Najważniejsze bowiem jest to czy metody te kształtują pożądane społecznie cechy osobowe człowieka, jego postawę moralno-społeczną, właściwości charakteru, woli i umiejętność działania. Czyli czy społeczeństwo, kraj, otrzyma właściwie przygotowanego do życia i pracy dla jego dobra obywatela.